Tasodifiy hikoya: Tilla Kelin
Яккаю ёлғиз ўғлини уйлантириб, эл оғзида достон бўлгулик тўй ўтказиб, керилиб юрган Шоирахон энди уя...davomi

oqibatida, yetti oylik homilasi nobut bo`ldi...

Qadimda, Amazonkada yashovchi qabila. Birorta darahtni yo`q qilmoqchi bo`lishsa, uni hech narsadan qismas ekanlar. Shunchaki daraxt atrofiga turib olib, daraxtga yomon gaplarini aytishar ekanlar. Vaqt o`tib, o`sha daraxt qurib qolarekan...

Inson daraxt emas, unda sabr, qilish hislati bo`ladi. Lekin vaqti kelib, inson boshqa bir insonni sabri kosasini to`ldirib, daraxtning ahvoliga soladi...

Hammasidan bir bir, ayrilayotgan Shodiya ham yashashdan to`ya boshlagan edi. Avvaliga birinchi muhabbati, keyin baxtli bolalik, endi esa hayotiga nur kabi kirib kelayotgan, tug`ulmagan go`dakining nobut bo`lishi. Tongda turib, kelinlik vazifalarini boshlaydi, avvalo ko`chani supurgani chiqadi. Bazida o`qishga ketayotgan, sobiq sevgilisiga to`qnash keladi. O`tli qarab, yuragini tirnaydi, uning onasi esa mahallada, gap tarqatib: ``Bir balosi bo`lmasa, hotin qo`yganga tegadimi?`` deya mish-mish chiqarib tirnalgan yeriga tuz sepganday qiladi...

Kelinlik og`irliklari, qaynonasini zulmlarini ko`tara olmagan kezlari, tuni bilan yig`lab yostiqlarga shivarlab dardini aytardi. Uzoq, uzoqlarga qochib ketgisi kelardi. Lekin oyla shani, hech bo`lmaganda erining ko`ngli uchun o`zida kuch topardi...

Bir kuni, hammasi bo`g`ziga kelgandi. Hatto ota uyiga qochib, ketishga ham tayyor edi. Ammo o`sha kuni hayotini butkul o`zgartirib yuborgan voqea sodir bo`ldi. Erta tong bir ayol, bolalar aravachasida egizak, yoshiga yetmagan go`daklari bilan kelib. Erini chaqirib: ``Ol bu seni bolalaring, kerakmas menga!`` dedi. Uning aytishicha, ajrashgan vaqtlarida uning homilasi bo`lgan ekan. Albatta buni qaynonasi va eri tan olishmadi. ``Fohishani bolalari kerakmas!`` deyishdi. Qiyomat janjal boshlandi. Shodiya, qattiq shok holatida, joyidan qimir etmasdi. Qulog`lariga big`illab yig`layotgan go`daklar ovozidan boshqasi kirmasdi. Ihtiyoriy qilgan ishi, eri va qaynonasini karaht ahvolga soldi. Go`daklarni qo`liga oldida: ``Meni bo`lam, meni bolalarim!`` deya shivirlay boshladi.
- Ahmoq qanaqasiga seni bolang...? -qaynonasi baqirdi.
- Bolalar meniki, meni bolalarim...! -go`daklarni bag`riga bosgancha yig`lardi. - Meni bolarim...
Uyiga olib kirib qamalib oldi. Go`yo shu go`daklar uning yuragida paydo bo`lgan kemtikni to`ldirganday. Dadilligi, shashti oshgandi. Qaynonasi, eri, hatto ota-onasiga ham dadil aytardi. ``Bollalar meniki hechkimga bermayman!`` deb...

Qattiyati bilan, sobiq kundoshini, bolalarni o`z nomiga o`tqazdi oldi. Albatta turmush o`rtog`ini, roziligi bilan. Eri norozilik bildirgan bo`lsada, Shodiyani qarorini hurmat qildi, qaysidur manoda unga tan bergandi ham...

Qaroridan afsuslanmadi, garchi ikki barobar ishi ko`paygan bo`lsaham, qo`ni qo`shnilarini malomatlariga yanda ko`p duchor bo`lsa ham, bolalarini huddi jirkanch shilliqurtdek, qo`liga olishni istamagan. Ikki gapni birida o`g`lini ajratib olishini takitlaydigon, qaynona qaynotasini achchiq gaplarini eshitganida ham qaroridan afsuslanmadi. Erta, turadi, yumushlari bolariga qarashga ulguradi. Kech yotadi, beshik quchib uyqusi chalal bo`lgan kezlarida ham nolimadi. Yaratganni o`zi sabr berardi. Ikki yil deganda, turmush o`rtog`i ham u tomon yon bosa boshladi. Suyuklisini onasining tasiridan olib chiqish uchun, ishi yuzasidan chet elga ko`chib oylasini olib ketdi...

* * * * *

Bugun, turmush o`rtog`i ishdan vahli qaytib keldi. Negadur sovuqroq munosabattada, bo`ldi. Nazarida turmush o`rtog`i atayin o`zini shunday ko`rsatayotganday tuyuldi.

- Bolalarni kiyintir... -buyruq ohangida gapirmdi.
- Qayoqqa ketyabsizlar?
- Ishing bo`lmasin... -dedida bolalarni olib chiqib ketdi.
Shodiya biroz hayron bo`ldi, hecham bunday qo`rs ohangda gapirmas edi.

Yana uy yumushlarini bajarishga kirishdi, uylarni tozalayotib javondan albom topib oldi.
Va uni ko'rdib qoldim, beyg`ubor, hayot tashvishlaridan holi. Lablarida o`sha shirin tabassum, qalbi muhabbatga to`lib toshgan, ozular osmonida uchgan, chiroyli husin mlohat, navdaday qaddi qomatli, lola bargiday nozik qalbli qiz. Bu Shodiyaning bolalikidgi surati...

Suratga tikildi, qacha termulmasin u qiz endi yo`q, izlab ham topolmaydi. Albomni ko`targancha ko`zgu qarshisiga bordi. Suratga bir, kuzgudagi aksiga bir qaradi va butunlay boshqa ayol tasvirini ko`rdi. Chaqnoq ko`zlarda, armon-u, tashvishlari qorishib ketgan. Oyday yuzlarida, dog`lar paydo bo`lgan. Hayot zarbalariga, sabru-bardoshi bilan yengib o`ta olgan, ona qiyofasi...
Lablarida og`irgina tabossum asta shivirladi.

- Shodiya sen kuchlisan, kuchlisan...

- Oyijon, oyijon... -eshikdan kirib ulgurmagan bolalari ovozidan tashvishga tushdi. O`rnida turib shoshib ularni qarshiladi.
- Nima bo`ldi... -deya tizzalarini bukib bolalarni bag`riga oldi.
- Tabriklayman... Tabriklayman... - bolalari jajji qo`llarini Shodiyani bo`ynidan o`tqazib quchoqlagancha, yuzlaridan o`pib, chukuch tillari bilan tabriklashdi.

Ahir bugun tug`ulgan kuni-ku, uy-yumushlari bilan bo`lib tug`ulgan kunini ham unutgandi. Labida tabassum, ko`zlarida quvonch yoshlari bilan bolalarini bag`riga bosdi...
- Mani jonim, asallarim! -deya bolalarini yuz-ko`zlaridan o`pdi...

- Tug`ulgan kuniz bilan... Mana bular senga... -dedi, bir muddat rafiqasi, bolalarini shodligini kuzatib turgan turmush o`rtog`i. Bir quchoq gul, sovg`a salomlarni uzatib. - Azizam baxtimizga doyim, sog`-omon bo`ling. Umringiz uzoq bo`lsin...
Yig`idan o`zini tiyo olmayotgan Shodiya gullarni olarkan, bo`ylaridan hidladi.
- Iyaaa... Ko`zyoshlar! -yolg`ontakam dakki bergan bo`ldi eri.
- Quvonchdan... Quvonchdan... Rahmat... -dedi zo`rg`a o`zini yig`idan tiyib.
- Oyijon sovg`alarni oching. Keling men ochib beray... -deyishdi. Bolalari Shodiyani qo`llaridan sovg`alarni olib...

Er-xotin devonda o`tirgancha bolalarini beyg`ubor, hatti xarakatini zarvq bilan tomosha qilib o`tirishardi. Shodiya turmush o`rtog`ining, qo`llaridan ohista ushladi va tog`day mustaxkam yelkalariga bosh qo`ydi.
- Meniyam sizga sovg`am bor!
- Nima ekan? -bolalaridan ko`z uzmasdan javob qildi.
- Nima emas, kim..!

Aziz, gapni manosini tushunganday, Shodiyaga qaradi. Shodiya, nim tabassum bilan, qornini silab o`tirardi.
- Rosdanmi? -baqirib yubordi eri.
- Himmm... -bosh qimirlatdi Shodiya tastiqlab...
- Azizam... -deya kulib Shodiyani quchoqlab oldi. Dadasi, oyisini quchoqlab xursand kulayotganini ko`rgan bolalari ham o`zlarini ota-onali quchog`iga otdilar...

Turmush o`rtog`i va bolalari, quchog`ida turgan Shodiya shu topda, dunyoda undandanda baxtli ayol yo`qligini ich-ichidan his qildi...

TAMOM...

Muallif: -MAJNUN-
G`oya muallifi: Shu saytdagi bir qiz. Uning hayoti asosida yozilgan...