Tasodifiy hikoya: жавоб кутамиз
Анчадан бери кўрмаган таниш аёлни учратиб қолдим. Салом-алик, ҳол сўрашишлар мобайнида аёл хотиржам ...davomi

menga choy ham bo`la...

So`zlarimni eshitib o`ltirmadi ham, shoshgancha oshxona kirib (DENA) ko`tarib chiqdi.

- Rosayam mazali... -deya piyolaga quydi va tavoze bilan uzatdi.
- Rahmat...

Tirsaklarini xontaxtaga qo`ygancha, likopdagi magizdan bitta-bitta og`ziga solib chaynala boshladi. Ko`zlari menda. Nechundur bu safar nigohlaridan hayo ko`tarilgan. Huddi labarantga o`xshab, qorachiqlari mudom harakatda, har bir nuqtamga e`tibor bilan ko`z tashlardi. Chaynalishdan to`xtab unga qaradim. Nigohlari arosatda qolgandek, undagi ma`noni anglab bo`lmasdi.
Meni sezdi chog`i yuzlari qizardiyu, ko`zlariga hayo qaytib yerga qaradi.

- Yoshiz nechada? -dedi.
- Sizga qiziqmi?
- Endida!
- 18...

U yana bir lahza kulgancha, nazar tashlab oldi.
- Tinchlikmi kelin opa? -dedim kulayotgani sababini bilish uchun.
- Yoshizga nisbatan yoshroq ko`rinarkansiz.
- Yo`g`e!
- Bularni shogirdi, Boboxon ham 18 da. Lekin soqollarini o`rtirib 25, 30 yoshga o`xshaydi...

``Bu kelin yolg`iz o`ltiraverib, judayam gaplashishga muhtoj bo`lib qolibdi! Topgan mavzusinichi!``

Hayolimga kelgan o`ylardan yuzimga kulgu yugurdi.

- Siz nega kulyabsiz?
- Demak menam soqalimni o`stirsam katta ko`rinar ekanmanda?
- Balki...
Qoshini uchurib qo`ygancha, o`zi gapida o`zi zavqlanib kuldi. Beyg`ubor kulgusidan hali unda ham bolalik davri o`tib ketmagandek tuyuldi. Uning lablaridan chiqayotgan so`zlar. Eshitgan insonni zavqini oshiradi. Yuragi tubidagi sodda qizaloqning, adoqsiz tug`ulari yuroriga balqib chiqayotgandek. Ovoz ohangidagi allanechuk bakira sas, yoqimli ovozi, qalbim torlarini chertayotgandek go`yo, yana va yana shu sasni eshitgim keladi. Qanchali bemani mavzu bo`lmasin, uning mayin ovozini ko`proq eshitishni istaganim boyis suhbatni davom ettirdim.
- Soqol qo`yish menga to`g`ri kelmaydi. Agar kunora qirtishlamasam, o`zlari olib qo`yadilar...
- Kim?
- Volidam...
- Oyizlarmi?
- Ha...
- Voy nega?
- Soch soqali o`sganni hushlamaydilar. Hatto akalarimni ham...
- Oyizlar yumshoqko`ngil inson ekanlar-ku.
- Rost shunday, lekin farzand tarbiyasida Generaldan qolishmaydilar...
- Yaxshida...

Shu bilan mavzu ham yopildi. Endi boshqa mavzuga o`tmoq uchun og`iz juftladim. Ammo gap topolmay, kulib qararshdan uyog`iga o`tmadim.

- Him, tikilib qoldiz?!

Nozlanib jilmaydi.

- Bir gap aytsam ko`ngizga olmang kelin opa. O`ziz ham juda yosh ko`rinasiz...
- Rahmat...

Uyalib yuzi qizardi.

- Huddi hozizni yonida, qiziga o`xshab turasiz.

Lablari kuldi ammo ko`zlari mayus tortib ketdi. Shu ohirgi gapni no o`rin aytib qo`yganimni kech tushundim. U yana o`ychan bo`lib qoldi.
Boshimni salgina quyi solgancha piyoladagi sharbatdan ho`plarkanman, nigohim uning oyoqlariga tushdi. Oyoqlarini so`ri chetiga yeg`ib olgan. To`rpaypoq yupqaligidan ingichka barmoqlari shundoq ko`rinadi. Teparoqida lozimining poycha qismiga bejirim to`r bezak qo`yilgan. Lozimi, zarg`aldoq va feruzarangli, mayda gullar tasviri qorqin, rangda jimirlab turadigan harir shoyi matodan, yaxshilab termulsa oppoq oyoqlarini ilg`ash mumkum. Istamasamda ehtirosim jushib nigohimni boshqara olmay qoldim. Tizzasiga yetganimda uyog`i ko`ylagiga ulanib ketdi. Ko`ylagi ham lozimining matosidan bo`lib, undan farqli ikki qavat tikilgan edi. Ko`ylagi ichiki qismiga qaymoqrang mato qo`yilgan, bel qismi anchayin tor, ko`krak qismiga benihoy nafis bezaklar tushurulgan, turtub chiqqangan ko`kraklarga tarhf yo`q, ko`ylagining yenglariga ham to`rmatodan foydalanishgan. Ko`zlarim ko`kraklardan yuqoriga chiqdi. Oppoq bo`yinchasidaga tilla zanjir oziga juda yarashgan. Rumol ostidan peshonasiga tushgan sochlari ikki tomonga qayrilib quloqlar ortiga berkingan. Ingichka dihan, qizil yanoqlari, g`uncha lablar. Unda o`zgacha go`zallik, soddalik azgincha mayuslik mavjud. Bir so`z bilan aytganda a`qlni shoshiradi...

Fikrlarim chalg`ib, shuvurim hiralashib niyatim ayniyotganini o`zim fahmladim. Qo`limni duoga ochib yeb-ichganim haqqiga duo qildim. U ham menga qo`shib baravor yuziga fotixa tortarkan, ketishimga to`sqinlik qilib qo`limni ushlab oldi. Ammo shu zahoti qo`yib yubordi.
Bu ishidan o`zi uyalib, telbanamo jilmaymaygancha likopchaga ishora qildi.

- Ohirigachov yemadiz-ku?!
- Rahmat, kelin opa to`ydim.
- Ikki bo`lak yeb-a?!
- Maylimi kelin opa shu bo`lgani ham olvolsam? -dedim, uni hursand qilish uchun bir bo`lak perogni oldim.
- Shuginami? Hammasini ham olaqoling...

Mamnunlik bilan likopchani qo`limga tutqazdi.

- Rahmat, kelin opa.

Darvoza xonaga yetganda, uning go`zal husnini ko`rish maqsadida bir bor ortimga o`g`rildim. Hovli o`rtasida kuzatgancha turib qolgandi. Uning qiyofasini ko`rib yuragim jimirlab ketdi. U juda becharohol, ojiz ko`rinishga kirib ulguribdi. Yaqin kishisini, uzoq safarga jo`natayotgandek, ko`zlari multirardi.
O`zi boryo`g`i ikkinchi bor ko`rishyabmiz, lekin oramizda mustaxkam ruhiy yaqinlik bordek. Uning qalbi, ruhi allanimadan istirobdaligini go`yo jismim birdek menam his etardim. Shu onda uni quchgim keldi. Lekin bu men uchun ilojsiz ish.

- Kelin opa, menga bior yumushiz bo`lsa tortinmay murojat qilavering, qo`limdan kelsa yordam beraman... -dedim. So`zlarim samimiyligi, uning chexrasi sal bo`lsada ochilishiga sabab bo`ldi.

- Ho`p rahmat...
- Aytgandek biznikiga ham kirib turing, yangalarin tilla ayollar...

Uyga qaytdim, ayvonda kechki ovqatga joy qilingandi. Akalarim ham dasturxon atrofida.
Oyim:
``Hayallab qolding?``
demaslaridan avval, o`zim aytdim.
- Kelin opani qo`li shirin ekan. Balonini to`g`irlab berganim uchun perog bilan siyladi... -deya qo`limdagi likopchani dasturxonga qo`ydim.

Katta akam bilan Sadir hofizni orasidan olamushuk o`tgan. Sadirni hushlamaydi, shunga menga bir o`qirayib qo`ydi. Shu bilan ovqatlanib bo`lgunimizgacha qo`shnilar haqida gap ochilmadi. Jiyanimning perog yegisi kelib, yangamga aytganidan keyin akam tilga kirdi:

- Murod qulog`ingga quyib ol, Sadir yaxshi inson emas, u bilan oldi-berdi qilma tushundingmi? -dedi, jiddiy ohangda.
- Nima deyabsan? Qo`shnilar orasida oz bo`lsada oldi-berdi bo`lmasa, bu dushmanlik bo`ladi... -oyim yonimni oldilar, - Sen Sadir bilan urushib qolgan bo`lsang, u seni ishing... Yordam so`ragan uni xotini edi... -dedilar.
- Kim bo`lsayam... Ahmoq bo`lmasa shunga tegarmidi? -dedi akam kelinga ham qora surtib.

Oylamizda akamning o`rni nechog`lik katta bo`lmasin, oyimdan juda qo`rqadi. Aygan gapi esa oyimga yoqmadi, akamni yelkasiga yengil shapati tushurdilar.

- O`chir... Hotinlarga o`xshab gap chaynamay! -dedi gazab bilan.
- Dadasi o`zi aytishadiyu, ``Bir yaxshiga, bir yomon`` deb!

Bazida yangamga qoyil qolaman, akam qanchalik jahldor ko`rinmasin hazil qilishga jurat etadi. Aytadigan gapni ham juda topadi. Gaplari ma`anosida; yaxshi deb o`zini yomon deb akamga ishora qildilar. Buni bir ajib ohangda, hazil aralash gapirdilarda akamni turtib qo`ydilar. Hammaning yuziga tabassum yugurdi. Shu bilan Sadir