Tasodifiy hikoya: hikoyachilarga asl realni voqea
hammaga salom realni yoqtiradigan uchun 100% russiada 2 yili 5 oydan buyon yuribman birinchi kelgan vaqtim 4 oy ish dakement zadderishka degan narsalar tufayli oddix qilolmadim rusda qizlar kup yani salon soat 1300rub dan 5000-6000 gacha 2 oylikni olib akalarga iltimos qildim bir oddix qilay bir momoga oboring dep shu bilan akalar uka pulni uyga junatmay tur yangi yil oldi 10 kun dam buladi shunda boramiz deyishdi 30 dekabr kuni soat 10:30larda sennay ploshid metroga bordik...davomi

- Ko`zimga qarab: sizni sevmayman, deb ayt ketaman...

Aytolmasligini bildirib yo`q, deganday bosh chayqadi.

- Yaxshi ko`rasan ammo birga bo`lolmisan-a?
- Hmm!
- Unda minani hohlaysan? - baqirdim.
- Hechnarsa! - deya yig`lab yubordiyu o`zi nari oldi.
- Nima istaysan! Qo`lingni so`ramagunimgacha, yaxshi eding, nega dabdurisdan aynib qolding, tushuntir?
- Baxtli edik, nega unday qildiz?
- Tavba... Visolga umid berolmasang, muhabbat olovida nega yondirding? Nahot mening ozularimni zig`ircha qadri bo`lmasa?

Savolimga javob bermadi, ko`zlarini yerga qadagancha yozlaridan dona-dona yosh oqa boshladi.

- Jonim seni istiroblaringni tushunaman, mayli javob berma, lekin yo`q dema! - asta o`zimga tortib bag`rimga oldim. Yuzini chap ko`ksimga bosdim. - Eshit yuragim dupirini... Sensiz qolishidan qo`rqib, o`z o`rnidan chiqib ketagudek tipirchilayabdi... Rahim qil bu yurakka, ``Yo`q!`` degan so`zing uni bir umirga hasta qiladi... Rozi bo`l, jonim! ``Ha!`` desang, bass... Bu yurak nimalarga qodirligini ko`rasan. Bu yurak biz uchun shunday makon yaratadiki! Bu makonda armon yo`q, dard yo`q, hijron yo`q, mahzunlik yo`q. Bu makanda muhabbat va visol hukmron bo`ladi. Tuyg`ularimiz, shabnam misol tiniq, pokiza hislar og`ushda, yashaydi... ``Ha.`` degin Madinam...
- Qiynamang! -dedi, ingrab.
- Yig`la jonim, ko`nglinni dog`lagan g`uborlarni ko`zyoshlaring yuvib ketsin... - asta sochlaridan siladim, - Yig`layver...

Shu zaylda uzoq vaqt turdik. ``Ha!`` demadi. Asta qo`yib yubordim va undan uzoqlashdim. Cho`ntagimdagi nigoh uzukni oldimda qo`liga tutqazdim.

- Ol buni Madinam... Senga atab olgandim. Taqib olsang roziliging alomati deb bilaman va umrim ohiricha yoninga bo`laman... Taqmasang ham bu senik, chuni sen uchun olganman... Vada beraman, hozir mendan nimani talab qilsang shuni qilaman... Hohla itdek hayda, hohlasang ``Qol!`` deb ayt...

Hamma so`zlarim, yurakdan aytilayotgan qasamim edi. ``Ket!`` desa ketaman, undan hafa bo`lmayman, ammo hech qachon yomiga qaytib kelmayman. ``Qol!`` desa, hech narsaga qaramay yonida qolardim.

Birdan qutichani ochdiyu, uzukni barmog`iga soldi va meni qattiq quchib oldi.

``Hayryat, ollohimga ming shuku!``

Shu ishni salgina kech bajarda, toqatim yetmay, yuragimni kuydurayotgan, olovimda yonib ketgan bo`lardim. Uning jismini quchog`imda his etib, ko`nglim tog` qadar yuksaldi.

- Men qo`rqaman, odamlarni gap-so`zidan... - pichirladi. - Meni deb boshiz egilsa chidolmayman!
- Qo`rqma... Yodimda bo`lsang, bo`lgani! - u asta ko`zlariga qaradim, - Senga vada beraman, hech qachon yuzinga solmayman!
- Men bundan tashvishda emasman... - so`zlarida o`zgacha dadillik sezildi. - Men... Men bokiraman...
- Nima deding? - quloqlarimga ishonmay, so`radim: - Qanaqasiga?

Qo`llarimdan chiqib, ko`zlarini artib olarkan, devonni bir chetiga o`tirdi.

- Hozir aytib beraman, boshidan...

Bir muddat, bu gapdan esankirab qoldim. Keyin uni ishorasi bilan asta yoniga o`tirdim.

- Ayt...
- Uydan ketib qolgandim... - deya gap boshladi, atayin ``Nega!`` demadim. Chunki tafsilotlarini Shodiya aytgan edi. - Ammamlarnikda yashadim. O`zlari katalakdek joyda turadi. Pochcham yilni ko`p qismini tog`da birovni asalarilariga qaraydi, oylasini boqadi. Ammamning ham, ishlari o`lda-jo`lda edi. O`zlarini, uchta farzandlari bor. Men esa ularga ortiqcha boqimanda edim... Bir kuni hayotdan to`yib ketdim. Ohiratimni ham o`ylamay, o`z jonimga qast qildim. Ammo ammam qutqarib qoldi... Ko`p o`tmay, bir inson menga og`iz soldi... Aht qilgan edim, ko`rmi, karmi, nog`ir insonmi kim bo`lsaham o`sha insonga jufti halol bo`lib, xonadonini obod qilishga, uni baxti uchun yashashni niyat qildim. Bir kim kelsa, o`shanga turmushga chiqmoqchi edim. Ammamni uylaridan ketsam, hechkimga yuk bo`lmasam bo`lgani edi, erimni kim bo`lishi ayamyatsiz edi. So`ratgan kishini yoshi kotta ekan, o`z esa hali uylanmagan... Uchrashuvga chiqdik, yaxshi inson bo`lib ko`rindi, rozi bo`ldim. To`y kuni ham juda tez kunda belgilandi. Lekin men ishongan inson, aslida yolg`onchi bo`lib chiqdi. Nigoh o`qish uchun domlani huzuriga kirayotganimizda, notanish ayol kelib qulog`imga shivirladi: e`ringni boshqa xotini bor deb. Aslida meni ogoh etgan ayolning o`zi ham, bo`lajak erimga jazman ekan. Hotinbozga turmushga chiqmasligim kerakligini o`yladim. Ammo to`yni to`xtatishga qo`rqdim, chunki pochcham va ammam meni ko`p bora, bu insonga tegib ketishdan qaytargandi. Men esa ularga quloq solmagan edim, rayim qarab to`yim uchun borlarini men uchun sarf etishayotgan edilar... Lekin baribir oz bo`lsada e`tiroz bildirdim, biroq kech bo`lgandi. Erim g`irrom yo`l bilan bo`lsada, ihtiyorimni olishdi... Odamlar nazlida men uni xotini bo`lsamda, aslida meni bu nigohni tan olmasdim, chunki hamma amallar noto`g`ri bo`lgandi. Keyin biz, qonunan nikohdan o`tmagandik ham... Shunga qaramay unga xotin bo`lishga rozi edim, lekin avval hammasini shariyat va qonunga muofiq bajarishi kerak edi. Chimildiq ostonasida, turib ollohni nomi bilan qasam ichdim. Hamma amalni bajarmasdan turib, qo`lini tekkassa, o`sha kuniyoq bu xonadon o`ligim chiqishini aytdim... Majbur bo`ldi, birinchi kundonoq xonalarimizni boshqa-boshqa qilishga. Shahtimdan qo`rqib, qo`l teqqazmadi, ammo talabimni ham bajarmadi... Bora-bora bunga ko`nikdik, ular doyim: sen go`daksan, senga uylanmasligim kerak edi, der edilar. Ichib olgan kunlari esa, o`zlaridan qo`rqib, umuman uyga kelmas edilar... Rost tillari yomon edi, beyayov so`kardilar, ammo o`zlari yaxshi inson edilar... Olloh rahmatiga olsin! Bo`lgan voqeani hammasi shu...

Madini so`zlarini eshitib, ko`zlarimdan yosh chiqib ketdi. Ko`zyoshlarimni ko`rsatmaslik uchun, uni quchoqlab oldim.
Ichimda tinmay ollohga shukronalar aytardim, shu bilan birga Sadir akani ohiratini so`rab duo qilardim.

- Bokiraligimni, siz bilasiz! Lekin odamlar nazlida men, kimnidur xotini bo`lgan juvonman...
- Odamlarni gapiga etibor bermayman!
- Adashasiz, kimdur yuzizga aytganda suyaklarizgacha zirqirab ketadi...
- Bardoshim yetadi... Sening buloq suvedek, bokira ekanligingni, sen, men, olloh bilsa bo`ldi. Kimgadur isbot qilishimiz, kimnidur ishontirisha majbur emasmiz...
- Oylazdegilarchi?
- Ularga yotig`i bilan o`zim tushuntiraman...
- Tushunishmasachi?
- Bo`ldi bass... Hozir hech narsani o`ylashni istamayman...

Madinaning bokiraligi, hudoyimni menga atadgan inoyati bo`ldi.

* * *

O`sha kuniyoq, qishloqqa jo`nadim. Hammasini oyimga aytib, Madinaga sovchi bo`lib borishlarini so`ramoqchi edim. Nazarimda endi hammasi qil sug`urgandek oson hal bo`ladigandek tuyulardi.

- Ha, bolam tinglikmi? -dedilar, hafta ohiriga yetmay kelganimni ko`rib.
- Ha tinchlik, sizga aytadigan gaplarim bor edi...
- Qulog`im senda o`g`lim...

Qanchalik o`zimga ishonch, tog`dek jasorat bilan kelgan bo`lmay, oyimning bir qarashlaridayoq, salobatlari bosib, tilim aylanmay qoldi. Qanchalik istagim balant bo`lmasin, Madina haqida bir so`z ham aytolmadim.