Tasodifiy hikoya: MEN QUSHNIMDI ZURLADIM (1.qism)
Asalomu alaykum meni ismim. Jonibek Bu voqiyaga 3. Kun buldi. Kechasi urtoqlarim telifon qilib qoldi...davomi

kundan sevgi mojorosimi? ” “Bechorani omadi chopmaganga o`xshaydi”
Qahramon qo`lidagi buketti qattiq qisib: Shuncha xarakat qilib endi boshlayotgan yangi hayotim ham birinchi kundan o`z nihoyasiga yetdi.
Jasur Qahramonni qo`lidagi buketni olib ichidagi atirgullarni ularni yonidan o`tayotkan yo`lovchi qizlarga tarqata boshladi.
Jasur: Marhamat oling bu bizdan arzimas sovg`a. “Marhamat” “Marhamat”
Gullarni olgan qizlar bo`lsa jilmayib raxmat dib o`tib ketishar edi. Qahramon ham o`ziga kelib Jasurga yordamlasha boshladi…
Hamma o`quvchilar o`z o`quv xonasida yeg`ilishti. O`qituvchi darsliklar, o`quv rejimi, sharoitlar haqida chuntirayotgan edi.
Jasur yonida o`tirgan Qahramonga qarab: O`zi nega Nodirani yoqtirmaysan? Axir shundo chiroyli qiz bo`sa.
Qahramon: San uni bilmaysanda. Yoshligimizdan beri faqat uni aytkani bo`ladi. “Qahramon u bo`lmaydi. Bu yaxshi. Qahramon u qizlar bilan yurma. Qahramon bugun ko`chaga chiqma. Qahramon… Qahramon…” Jonimga tegib ketkan. O`ylab ko`r sanda ham shunday bo`lganida 20 yil faqat bitta gapni eshitsang? Birovni ko`ngliga qarab ish qilsang yoqgan bo`larmidi?
Jasur: Haa chunarli.
Qahramon: Uni ko`rishniham hohlamayman. O`zi undan zo`rg`a qochib kelgandim. Qanday qilib topti ekana?
Jasur: Balki kimdir aytkandir.
Qahramon: Bo`lishi mumkin emas. Bu yerga topshirishimni hech kimga aytmagandim. Xattoki unga ham biz tarafdagi o`qishka topshirayotganimni uni ham o`sha yerga topshirishini aytkandim. Xayronman.
Jasur: Unda manam bilmadim.
O`qituvchi: Hoy ikkalang. Birinchi kundan boshlayabsilarmi?
Jasur: Kechiring domla.
O`qituvchi: Eh bu yoshlar… Adashibam kettim…
Hullas o`quvchilar gaplarimni chundinglar degan umiddaman. Man bir ozdan kegin kelaman ketib qolmanglar.
Orqada o`tigan kimdir Qahramonni yelgasiga urib qo`ydi (chaqirish ma`nosida). Qahramon orqaga qarab rangi oqarib ketti.
Jasur: Ha arvoh ko`rdimmi? dib uyam qaraganida Nodira kulib qarab turgandi.
Jasur: Nodira?
Qahramon: San bu yerda nima qilyabsan?
Nodira: Ahir yigitimni bir o`zini bu o`qishta o`qishiga yo`l qo`yolmas edim.
Qahramon: Man sani yigiting emasman!
Nodira: Nega asabiylashasan? Bir joyda o`qishimiz yoqmadimi?
Qahramon: Nima? Bir joyda? Axir san?
Nodira: Aldayotganingni bilardim. Shuning uchun man ham shu yerga topshirdim.
Qahramon baqirishni boshladi: Nima mani hammaga sharmanda qimoqchimisan?
Nodira: Man nima qildim?
Qahramon: Bo`ldi hammasi jonimga tegib ketti. Barbie ligingi borib ota onanga qilasan. Stolni qattiq urib xonadan chiqib ketti.
Jasur nima deyishka hayron jim turardi.
Nodira esa Qahramonning muomilasidan hafa bo`lib yeg`lab yubordi.
Jasur cho`ntagidan dasturmolchani olib Nodiraga uzatib:
Qo`yin siqilmang. Hammasi yaxshi bo`lib ketadi.
Nodira dasturmolchani olib yoshlarini artib:
Raxmat. Lekin yaxshi bo`ladiganga o`xshamaydi. Man unga qancha yoqishga xarakat qilsam u Mandan shunchalik uzoqlashib ketmoqda.
Jasur: Adashyabsiz. Xar doim xarakatning orqasidan barokat bo`lgan.
Nodira: Bilmadim bilmadim. Ha aytgancha tanishib qo`yaylik ismim Nodira.
Jasur: Maniki esa Jasur. Tanishkanimdan hursandman.
Nodira dasturmolchani qaytarib: Man ham. Dalda bo`lganiz uchun raxmat kottakon.
Jasur: Do`stlar orasida raxmatga hojat yo`q deb qo`lini uzatdi. (do`st bo`lamizmi degandek)
Nodira ham jilmayib qo`lini uzatdi: Shunday bo`laqolsin …